Rezonans magnetyczny (MR lub MRI – ang. magnetic resonance imaging) do badanie umożliwiające dokładny i bezinwazyjny wgląd w głąb ciała człowieka. Podobnie jak kompas wędrowcom, tak rezonans magnetyczny przydaje się lekarzom specjalistom do określenia kierunku dalszej terapii. Przeczytaj tekst i dowiedz się, co można dostrzec za pomocą rezonansu, jak wygląda przebieg badania i kto może być badany tą metodą.
Produkty wspomagające w stosowaniu diety
Czym jest rezonans magnetyczny?
To nowoczesna, bezbolesna i nieszkodliwa dla organizmu metoda obrazowania tkanek i narządów. W swoim działaniu MR wykorzystuje działanie fal radiowych o różnej częstotliwości i silne pole magnetyczne, nawet 20000 razy większe niż pole magnetyczne naszej planety. Aby uzyskać precyzyjny obraz (sygnał z ciała) urządzenie MR musi być odseparowane od otaczających fal elektromagnetycznych za pomocą klatki Faradaya. Do badania można (choć nie jest to warunek konieczny) przystąpić na czczo, bez konieczności zdejmowania ubrań. Przed rozpoczęciem analizy należy odłożyć natomiast wszystkie metalowe przedmioty, które mogą zaburzać wyniki badania, np. klucze, biżuterię, zegarki. Zaleca się również zrezygnowanie z makijażu w dniu badania. Niektóre kosmetyki mogą bowiem zawierać drobiny metali. Technika MRI jest bezpieczna dla alergików.
Badanie rezonansem trwa 30-90 minut, w zależności od badanej okolicy. W czasie jego trwania pacjent jest umieszczany na poziomej platformie, która następnie wjeżdża do tunelu, w którym wytwarzane jest pole magnetyczne. Podczas procesu pacjent powinien leżeć w bezruchu (w innym wypadku istnieje ryzyko zaburzenia obrazu), a kontakt z nim odbywa się za pomocą interkomu, dzięki któremu badany i badający mogą się komunikować. Wyniki MRI otrzymuje się w formie opisu tekstowego analizowanej okolic przygotowanego przez lekarza radiologa oraz zdjęć zapisanych na nośniku cyfrowym. Rezultaty badania należy przedstawić specjaliście prowadzącemu lub rehabilitantowi.
Preparaty wspomagające pracę układu nerwowego
Jakie są wskazania do wykonania rezonansu magnetycznego?
Skierowanie na rezonans może wypisać lekarz prowadzący w oparciu o historię choroby. O ostatecznym kształcie badania decyduje lekarz radiolog wykonujący MR. Opisywana metoda obrazowania ma szerokie zastosowanie. Badanie to wykonuje się przede wszystkim do analizy układu mięśniowego i układu kostnego, szczególnie newralgicznej okolicy kręgosłupa. Jego możliwości wykorzystuje się także do diagnozowania układu krwionośnego i nerwowego (głównie mózgu i rdzenia kręgowego), narządów jamy brzusznej, stawów i tkanek miękkich. Wśród zestawu standardowych badań MRI są m.in. okolice: głowy, serca, wspomnianego już kręgosłupa, twarzoczaszki, oczodołów, zatok nosowych, miednicy, kończyn, gruczołu krokowego. Metoda ta może sprawdzić się przy wykrywaniu: nowotworów, stanów zapalnych, zmian popromiennych, guzów różnego typu (np. serca, tkanek miękkich, rdzenia kręgowego itd.), zaburzeń neurologicznych, chorób demencyjnych (np. choroba Alzheimera) i demielinizacyjnych (np. stwardnienie rozsiane).
Czy z badania MR może skorzystać każdy?
Pomimo licznych zalet MRI pula osób, które mogą zostać poddane rozpoznaniu tą metodą jest ograniczona. Przeszkodą w przeprowadzaniu rezonansu mogą być metalowe elementy w ciele pacjenta (np. pompa insulinowa, wszczepiony aparat słuchowy, stenty, druty, śruby, protezy, klipsy na tętniakach, stabilizatory ortopedyczne, zastawki serca i inne). Ważnym przeciwwskazaniem jest także posiadanie rozrusznika serca lub neurostymulatorów – duże pole magnetyczne może bowiem zakłócać prawidłowe funkcjonowanie tych urządzeń. Barierą będą także opiłki metalu, które mogą znajdować się w ciele (np. w gałce ocznej). Dla niektórych osób powodem do przerwania badania lub w ogóle rezygnacji z tej metody może być klaustrofobia. Szacuje się, że 10-20% badanych rezonansem może odczuwać dyskomfort o różnym stopniu nasilenia z tego powodu. Kobiety będące w ciąży powinny poinformować o tym fakcie lekarza kierującego na badanie i wykonującego MR. Badaniu mogą być też poddane małe dzieci, jednak w tym przypadku odbywa się ono po uprzednim zaaplikowaniu krótkotrwałego znieczulenia ogólnego lub środka uspokajającego. Jego podanie ma nie tylko uspokoić, ale także zapobiec ruchom małego pacjenta, które mogłyby zakłócić rezultat badania.
