Widoczne na pierwszy rzut oka objawy bielactwa mogą wprawiać w zakłopotanie osoby, które borykają się z tą chorobą. Jakie są przyczyny schorzenia i jak leczyć bielactwo? Zapraszamy do lektury dzisiejszego artykułu.

Czym jest bielactwo i jakie ma objawy?

Ostatni artykuł na Czytelni był poświęcony utrwaleniu efektów opalania. Letni urlop to idealna okazja do tego, by nadać swojej skórze przyjemnego dla oka, brązowego koloru. Jednak nie wszyscy z nas mogą cieszyć się efektami słonecznych kąpieli. Wśród osób, dla których równomierny, ciemniejszy odcień cery jest niedościgłym marzeniem są m.in. osoby zmagające się z bielactwem. Choroba wynika z braku melaniny, czyli pigmentu odpowiadającego za barwę poszczególnych elementów ciała. Im jej więcej, tym ciemniejszy odcień oczu, skóry oraz karnacji. Melaninę produkują melanocyty – komórki barwnikowe skóry. W swojej dojrzałej formie melanocyty wytwarzają przede wszystkim dwa typy barwników: czarny (eumelaninę) oraz czerwony (reomelaninę). Bielactwo występuje wtedy, kiedy w organizmie zaczyna brakować komórek barwnikowych skóry. Objawia się ono odbarwionymi, bladymi plamami widocznymi na skórze gołym okiem. Zmiany te nie powodują podrażnień, swędzenia czy łuszczenia naskórka. Plamy występują najczęściej na twarzy, dłoniach, kolanach, łokciach i narządach płciowych.

Rodzaje bielactwa

Wyróżnia się dwa typy bielactwa, które kolejno dzielą się na podtypy. Główny podział obejmuje: bielactwo wrodzone (zwane albinizmem, uzależnione genetycznie, widoczne od momentu narodzin) i bielactwo nabyte (inaczej: vitiligo, pojawia się w pewnym momencie życia, niezależnie od wieku – najczęściej dzieje się to przed ukończeniem 20. r.ż., zdarza się również u dzieci, występuje u 1-2% światowej populacji).

Kolejny stopień podziału obejmuje zakres objawów i wygląda następująco:
– bielactwo wrodzone uogólnione (obejmuje ponad 80% skóry, cechuje je też światłowstręt i zmiany w obrębie siatkówki);
– bielactwo wrodzone częściowe (ograniczony zasięg objawów, mogą one przebiegać wzdłuż nerwów; plamy nie pojawiają się na dłoniach i stopach);
– bielactwo nabyte uogólnione (ponad 80% skóry jest pozbawiona barwnika – plamy pojawiają się także na twarzy i kończynach);
– bielactwo nabyte częściowe (zmiany mają zawężony zasięg, mogą ograniczać się jedynie do 1 lub 2 plam w różnych miejscach ciała).

Na co muszą uważać osoby z bielactwem?

Oprócz niekorzystnych wrażeń estetycznych, posiadanie plam bielaczych nie ma dla zdrowia dodatkowych, negatywnych konsekwencji. Problemy mogą rozpocząć się w momencie, gdy cera bielacza będzie poddana promieniowaniu UV. Blade zmiany skórne powinny być zawsze dobrze chronione przed słońcem za pomocą ubrań, kremów i innych kosmetyków z odpowiednio wysokim filtrem SPF. Warto również pamiętać, że ludzie, u których zdiagnozowano bielactwo nabyte są bardziej narażeni na wystąpienie chorób autoimmunologicznych (np. anemii złośliwej, cukrzycy, choroby Hashimoto, chorób reumatycznych, łysienia plackowatego).

Bielactwo skóry – diagnoza i leczenie

Dermatolog po przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem i obejrzeniu objawów może zlecić wykonanie serii testów, które pomogą zdiagnozować przypadłość. Należą do nich: biopsja skóry, test z wykorzystaniem lampy Wooda i badanie krwi. Leczenie bielactwa jest procesem długotrwałym i skomplikowanym. W terapii stosuje się różne metody: fototerapię, laser, kremy i maści immunosupresyjne, preparaty glikokortykosteroidowe lub inhibitory kalcyneuryny. Niektórzy lekarze zalecają również suplementację witaminową i przyjmowanie ekstraktu z miłorzębu japońskiego. I choć w chwili obecnej nie istnieje jeden, w pełni skuteczny sposób na pozbycie się choroby, to dobrze prowadzone leczenie dermatologiczne może przysłużyć się do zmniejszenia objawów. W oczekiwaniu na jego rezultaty można stosować makijaż permanentny i samoopalacze.