XXI wiek to wiek chorób cywilizacyjnych. Między innymi pojawia się tu właśnie zagadnienie insulinooporności. Co to dokładniej jest? Na czym w zasadzie polega insulinooporność? Jaką dietę należy przy niej stosować? Z czym jest związana? O tym wszystkim w poniższym artykule.
Produkty wspomagające w stosowaniu diety
Co to jest insulinooporność?
Zacznijmy od najbardziej podstawowej sprawy a mianowicie od tego, co to jest insulinooporność. A zatem trzeba tu podkreślić, że to nie jest choroba sama w sobie. Insulinooporność to bowiem stan zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę – hormon trzustki regulujący wraz z glukagonem prawidłowy poziom cukru we krwi. W momencie, kiedy tkanki organizmu odporne są na działanie insuliny, dochodzi do zwiększonego poziomu cukru we krwi. Taki stan może doprowadzić do cukrzycy typu drugiego oraz do chorób układu sercowo-naczyniowego.
Zespół metaboliczny a insulinooporność
Z pojęciem insuliooporności bezpośrednio wiąże się zagadnienie zespołu metabolicznego. Zespół ten stanowi zbiór pewnych czynników, które istotne zwiększają ryzyko rozwoju miażdżycy, cukrzycy typu 2 oraz ich powikłań naczyniowych. Oprócz insulinooporności znajduje się tutaj podwyższone stężenie triglicerydów, niski cholersterol HDL, podwyższone ciśnienie tętnicze, bądź już nadciśnienie tętnicze.
U kogo wystąpić może insulinooporność? Bazując na poprzednim akapicie łatwo możemy wywnioskować, że na rozwój insulinooporności najbardziej narażone są osoby otyłe, starsze, ze znikomą aktywnością fizyczną, odżywiające się niezdrowo. Oporność tkanek na insulinę jest w zasadzie jednakowo często spotyka się u obydwu płci.
Preparaty z kategorii zdrowa żywność
Kryteria rozpoznania insulinooporności
Niestety są one dość płynne i nie do końca jasno określone. Zazwyczaj przyjmuje się, że o insulinooporności świadczą nieprawidłowe poziomu cukru niespełniające jednakowoż kryteriów rozpoznania cukrzycy występujące u osób z zespołem metabolicznym albo bez.
Jak zaś mogą być badane takie poziomy cukru? Standardowo wyróżnia się tu trzy główne badania. Pierwsze to poziom glikemii przygodnej. Tu oznaczamy poziom cukru w dowolnej porze dnia, po posiłku. Słowem chodzi o to, aby sprawdzić, jaki mamy cukier tak po prostu, w randomowej próbce. Jeśli przekracza on 200mg/dl i towarzyszą temu objawy hiperglikemii to rozpoznaje się cukrzycę. Drugim badaniem jest poziom glukozy na czczo. Powinien on wynosić mniej niż 100 mg/dl, w przypadku wyniku 100-125 mg/dl mówimy o nieprawidłowej glikemii na czczo, dwukrotne uzyskanie wyniku wyższego niż 125 mg/dl upoważnia do rozpoznania cukrzycy. Mamy jeszcze do dyspozycji test obciążenia glukozą. Tu w drugiej godzinie testu mierzony poziom cukru powinien wynosić poniżej 140 mg/dl, wynik 140-199 mg/dl świadczy o nieprawidłowej tolerancji glukozy.
Słowem jeśli wynik oznacza nieprawidłową tolerancję glukozy albo nieprawidłową glikemię na czczo albo też wyniki wskazywałyby na cukrzycę jednak brak odpowiedniego powtórzenia wyniku, można wstępnie mówić o insulinooporności.
Wczesne objawy cukrzycy
Warto w tym momencie powiedzieć trochę o wczesnych objawach cukrzycy. W końcu insulinooporność prowadzi jak najbardziej do tej choroby, zatem musimy być czujni i wiedzieć, jakie objawy mogą nas zaniepokoić. Przede wszystkim będzie to polidypsja, czyli zwiększone pragnienie oraz poliuria – zwiększone wydalanie moczu. Do tego dochodzi senność, zmęczenie oraz problemy z koncentracją.
Warto jeszcze dodać, że generalnie przy stwierdzeniu już istniejącej insulinooporności albo zespole metabolicznym należy regularnie badać poziom cukru.
Sposoby leczenia i zapobieganie insulinooporności
O tych dwóch zagadnieniach można mówić jednocześnie, ponieważ to, co leczy insulinooporność, jednocześnie także jej zapobiega. Co zatem się tu będzie zawierało? Przede wszystkim odpowiednia dieta. Zdecydowanie trzeba będzie zrezygnować ze słodyczy, słodkich napojów, tłustych, smażonych potraw, ograniczyć spożycie alkoholu oraz czerwonego mięsa. Wskazane jest większe spożycie roślin oraz umiarkowanie większe owoców. To jednak nie wszystko. Warto bowiem jeszcze zadbać o odpowiednią aktywność fizyczną. Chodzi tu o umiarkowany wysiłek fizyczny podejmowany co najmniej trzy razy w tygodniu. Wskazane są także różne spacery i ogólne zwiększenie swojej codziennej aktywności. Ważne jest zasadniczo wszystko, co zapobiega powstawaniu zespołu metabolicznego. Przy czym warto jeszcze dodać, że dużą rolę pełni także właściwa ilość snu oraz zróżnicowanie snu oraz odpoczynku z pracą i wysiłkiem.
Pamiętajmy na koniec o jednej ważnej sprawie – zawsze lepiej jest zapobiegać niż leczyć
