Nie wszyscy doceniają jego dość charakterystyczny zapach i smak. Jednak warto włączyć seler do swojej diety i to zarówno jego odmianę korzeniową, jak i naciową. Wyjdzie to tylko na zdrowie, ponieważ warzywo jest bogate w wiele cennych witamin i minerałów, a przy tym nie dostarcza zbyt dużo kalorii.
Produkty wspomagające w stosowaniu diety
Pochodzenie i właściwości odżywcze selera
Obecnie występujące odmiany selera pochodzą od dziko rosnącego selera naciowego, którego właściwości lecznicze doceniali już mieszkańcy starożytnych cywilizacji basenu Morza Śródziemnego. Jego wizerunek znajdował się nawet na monetach rzymskich. W naszym kraju to warzywo pojawiło się natomiast razem z królową Boną, jak inne warzywa określane mianem włoszczyzny.
Naukowcy japońscy i amerykańscy znaleźli w selerze aż 86 różnego typu cennych składników odżywczych. Jednym z największych zaskoczeń okazuje się wyjątkowo duża zawartość witaminy C – aż trudno uwierzyć, że cytrusy mają jej dwa razy mniej. Ponadto w takiej bulwie, ale i odmianie naciowej można znaleźć kompleks naturalnej witaminy z grupy B, w tym witaminę PP oraz kwas foliowy. Dla osób z niedoborami beta-karotenu zdecydowanie warto polecić odmianę naciową. Podobnie jest z witaminą młodości, czyli witaminą E.
Preparaty z kategorii zdrowa żywność
Jednak trudno byłoby o dobrą przyswajalność witamin bez składników mineralnych, ale tych na szczęście w selerze nie brakuje. To warzywo o najwyższej wśród odmian korzeniowych zawartości fosforu, a także dużych ilości potasu, wapnia, cynku, żelaza i magnezu. Zasobne jest również w substancje wykazujące działanie prozdrowotne, czyli różnego typu fitozwiązki.
Właściwości prozdrowotne selera
Już w czasach Hipokratesa seler stosowano, jako środek uspokajający i rzeczywiście koi skołatane nerwy, a nawet pomaga w walce objawami depresji. To zasługa głównie magnezu. Systematyczne picie soku z tego warzywa skutecznie usuwa toksyny z organizmu, w tym kwas moczowy. Dzięki temu ulgę odczuwają chorzy na artretyzm i cierpiący z powodu bolesności stawów. Jednocześnie okazuje się pomocny w leczeniu nadciśnienia tętniczego, co pośrednio obniża ryzyko udaru mózgu. W związku z możliwością obniżenia złego cholesterolu działa też zapobiegawczo na pojawienie się miażdżycy.
Włączenie selera do diety niweluje również zagrożenie związane z pojawieniem się chorób serca. W sposób naturalny wspiera także terapię zapalenia górnych dróg oddechowych oraz przewlekłych chorób płuc. Jego działanie moczopędne, wynikające z zawartości furanokumaryny, usprawnia ponadto pracę nerek. Z kolei wysoka zawartość fosforu w połączeniu z witaminą C, D oraz wapniem sprawia, że kości stają się mocne i zdrowe.
Seler, a szczególnie jego odmiana naciowa, polecana jest dla osób usiłujących zrzucić nieco zbędnych kilogramów. Właściwość ta wynika nie tylko z dużej zawartości błonnika, ale także odpowiedniego poziomu wody, co zapobiega odwodnieniu. Co ważne, o ile indeks glikemiczny selera surowego wynosi tylko 35, to proces gotowania podnosi wartość IG aż do 85. To ważne dla diabetyków oraz właśnie dla osób na diecie odchudzającej. Z kolei IG selera naciowego to zaledwie 15. Współczesne wyniki badań potwierdzają też pozytywny wpływ tego warzywa na płodność.
Seler – w jakiej postaci go spożywać i na co uważać?
Najwięcej składników odżywczych zachowuje oczywiście surowa jego postać. Dlatego najlepiej robić z selera surówki, sałatki albo świeżo wyciskane soki. Szczególnie te ostatnie mają dobroczynny wpływ na organizm. Sok z selera naciowego połączonego z jabłkiem wypity na czczo uważa się za eliksir młodości, który nie tylko skutecznie oczyści organizm, ale też doskonale nawilży skórę, zlikwiduje poranne obrzęki, wzmocni włosy i doda energii na cały dzień. Oczywiście można również od czasu do czasu zjeść pyszny krem z tego warzywa, pamiętając jednak o wysokim IG po ugotowaniu warzywa.
Warto podkreślić, że seler w diecie może się pojawić już u siedmiomiesięcznego dziecka. Trzeba jednak obserwować reakcję malucha. Niestety, ale to warzywo przy całej gamie dobroczynnych właściwości ma jeden feler. Mianowicie jest jednym z najczęściej występujących alergenów pokarmowych.
