Różyczka jest wirusową chorobą wieku dziecięcego, chociaż może na nią zachorować także osoba dorosła. Przenosi się drogą kropelkową i jest niezwykle zakaźna. Najczęściej dzieci przechodzą ją w wieku między 5 a 15 rokiem życia. Jak się objawia, jakiego leczenia wymaga i czy należy się na nią szczepić? Jak przebiega u osób dorosłych?

Objawy różyczki

Jeżeli chorobę przechodzi się w wieku dziecięcym, zazwyczaj przebiega dość łagodnie. Jednym z charakterystycznych symptomów jest nieswędząca wysypka, lecz nim się ona pojawi, choroba się wylęga. Trwa to nawet do 3 tygodni po kontakcie z wirusem. Co ciekawe, nawet tydzień przed pojawieniem się pierwszych objawów, chory może zarażać. Będzie trwać to niekiedy do dwóch tygodni po ustąpieniu wysypki.

Same zmiany skórne, przypominające uczulenie, które nie swędzi, trwają dość krótko. Intensywna wysypka może pozostawać na ciele przez kilka dni, po czym blednie. Inne objawy różyczki to powiększenie węzłów chłonnych, gorączka oraz zapalenie gardła i ogólne osłabienie. Chociaż niekiedy różyczka ma dość ostry przebieg, to zazwyczaj u dzieci nie jest groźna.

Leczenie różyczki

Różyczkę leczy się jedynie objawowo. Zazwyczaj lekarz decyduje się podać preparaty obniżające gorączkę, jeżeli jest ona zbyt wysoka i uciążliwa. Nawet jeżeli przebieg choroby jest łagodny, dziecko powinno raczej pozostawać w łóżku i oszczędzać organizm. Należy także dopilnować, by przyjmowało napoje, nawet jeżeli nie ma apetytu, by spożywać posiłki. Gorączka i pocenie się mogą bowiem sprzyjać odwodnieniu. Ogromne znaczenie ma to, by ograniczyć możliwość zarażenia innych osób, które jeszcze nie chorowały na różyczkę. Dlatego dziecko powinno przebywać w izolacji domowej jeszcze przez około 1- 2 tygodnie po ustąpieniu wysypki.

Szczepienia i powikłania w razie ich zaniechania

Szczepienia na różyczkę są w naszym kraju obowiązkowe. Teoretycznie chronią przed zachorowaniem przez około 10 lat, zaś trwałą odporność na wirusa nabywa się dopiero po przejściu różyczki. Pierwsze szczepienie odbywa się w 13-14 miesiącu życia dziecka i zapewnia łagodne przechorowanie przed okresem pokwitania. Nawet jeżeli maluch zachoruje, to można go uchronić przed groźnymi powikłaniami, takimi jak zapalenie mózgu czy stawów. Druga szczepionka jest konieczna w 13. roku życia, szczególnie w przypadku dziewczynek, bowiem różyczka w ciąży grozi konsekwencjami dla rozwoju płodu.

Jeżeli kobieta, która planuje ciążę, nie była do tej pory szczepiona przeciwko różyczce oraz jej nie przeszła, przed staraniem się o dziecko, konieczne jest dokonanie takiego szczepienia. Po szczepionce przez 3 miesiące należy powstrzymać się od starań o dziecko. Na fali ruchów antyszczepionkowych, wielu rodziców żywi obawy co do bezpieczeństwa stosowania szczepionek. Trzeba jednak z całą stanowczością powiedzieć, że szczepionka przeciw różyczce jest zarówno bezpieczna, jak i skuteczna. Daje aż 99% gwarancję, że dziecko nie zachoruje lub choroba przebiegnie łagodniej, jeżeli do niej dojdzie. Szczepienia ochronne są też dobrze tolerowane, nawet przez roczne maluchy.

Różyczka u dorosłych

U osób dorosłych choroba może mieć przebieg związany z objawami grypopodobnymi, które szybko mijają. Trzeba jednak pamiętać, że chory zaraża zarówno przed, jak i po ustąpieniu widocznych objawów. Szczególnie niebezpieczne jest zachorowanie kobiety w ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymetrze. Może to doprowadzić do poronienia lub przedwczesnego porodu, ale także do poważnych wad wrodzonych u dziecka. Należą do nich wady serca, wzroku czy słuchu.

Jeżeli kobieta w ciąży przez przypadek zetknęła się z osobą chorującą lub jeszcze zarażającą po przechorowaniu, powinna od razu zgłosić się do lekarza. Różyczka w takim wypadku może przechodzić nawet bezobjawowo, ale ciąża od tej pory będzie pod specjalnym nadzorem. Lekarz będzie wykonywał badania monitorujące stan płodu. Także, jeżeli do kontaktu z osobą zrażającą doszło w przypadku noworodka, trzeba jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, ponieważ wirus różyczki może mieć zgubny wpływ na zdrowie malucha.