Sepsa to jedna z nielicznych komplikacji zdrowotnych, o których informacje regularnie pojawiają się mediach donoszących o jej tragicznych konsekwencjach. Przeczytaj tekst i sprawdź, jakie mogą być jej zwiastuny oraz przyczyny zarażenia.
Produkty wspomagające w stosowaniu diety
Sepsa: fakty i mity
Zacznijmy od uporządkowania naszego stanu wiedzy na temat motywu przewodniego dzisiejszego wpisu. Sepsa (znana też jako posocznica) jest często mylnie interpretowana jako choroba zakaźna. W rzeczywistości, nie jest ona chorobą a zbiorem objawów – reakcji organizmu na zakażenie. W przypadku sepsy stan zapalny – a więc zachowanie obronne naszego ciała – jest bardzo rozległy i obejmuje wiele narządów. Mitem jest także to, że posocznicą można się zarazić. To nieprawda. Faktem jest natomiast to, że możliwe jest zarażenie się patogenami, które mogą doprowadzić do wybuchu sepsy. Do jej powstania mogą przyczynić się bakterie z grup: meningokoków (15% wszystkich przypadków), salmonelli, gronkowca, pneumokoków, E.coli, paciorkowców i innych; grzyby, np.: Candida albicans oraz wirusy denga lub wirusy wywołujące gorączkę krwotoczną.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że 7% zgonów wśród małych dzieci było spowodowanych właśnie przez sepsę. W 2015 r. w naszym kraju zanotowano 925 przypadków posocznicy. Sepsa wciąż jest nieodkrytą kartą w medycynie. I choć w ostatnich latach uczyniono ogromny postęp w tej dziedzinie, co zaowocowało chociażby ustanowieniem 13 września Światowym Dniem Sepsy, to wszystkie fakty na jej temat nie są jeszcze znane. Wg Global Sepsis Alliance co roku sepsę rozpoznaje się u 27 mln ludzi, z których aż 8 mln przegrywa walkę o życie.
Żywienie w chorobie - Nutridrink dla dzieci i dorosłych
Sepsa: objawy i diagnoza
O posocznicy możemy mówić, gdy u chorego zauważamy następujące symptomy:
– wysoka lub niska temperatura: >38,3°C lub <36°C;
– częstotliwość oddechu >20-30 oddechów/min.;
– tętno >90/min.;
– liczba białych krwinek mieszcząca się poza przedziałem 12000/ml – 4000/ml;
– obecność patogenów w płynach, tkankach i jamach ciała.
Na podstawie powyższych objawów lekarz może stwierdzić sepsę. Podczas rozpoznania czasami stosuje się także kryteria uzupełniające (obecność neutrofilii, zaistnienie hiperglikemii pomimo cukrzycy, obrzęki wywołane zatrzymaniem płynów w organizmie, dwukrotne podwyższenie poziomu prokalcytoniny oraz białka CRP). Zdiagnozowanie sepsy często następuje w warunkach szpitalnych, co zwiększa szansę na wyleczenie. W terapii bardzo istotne jest bowiem rozpoznanie przyczyny zapalenia i możliwie szybkie podanie antybiotyków przeciwdziałającym danej bakterii, grzybowi lub wirusowi.
Jako ciekawostkę możemy podać, że od początku 2016 r. w Polsce dostępna jest nowa technologia diagnozowania za pomocą małego urządzenia Labgeo IB-10. Pozwala ono na szybkie badanie prokalcytoniny – czułego markera sepsy, a jego wyniki mogą dać wiarygodny wyniki już po 20 min. od wykonania pomiaru.
Sepsa: grupy ryzyka
W teorii na sepsę może zapaść każdy z nas niezależnie od płci, miejsca zamieszkania i stanu posiadania. To ona właśnie była przyczyną śmierci Andyego Warhola, Freddiego Merkury czy F.D. Roosevelta. W praktyce jednak istnieją sytuacje, w których zagrożenie posocznicą rośnie. Na sepsę zapadają przede wszystkim noworodki i seniorzy, a więc osoby, u których system odpornościowy nie jest tak wydolny jak u dorosłego lub jest osłabiony przez przebyte schorzenia. Prawdopodobieństwo wystąpienia posocznicy wzrasta też w przypadku ludzi, którzy byli poddawani inwazyjnym zabiegom (przeszczepom, amputacjom, wycięciu śledziony, leczeniu oparzeń itp.). Diagnostyka i terapia inwazyjna stwarzają bowiem możliwość wprowadzenia do organizmów patogenów, które mogą spowodować dolegliwości. Sprzymierzeńcami sepsy są także przebyte leczenie sterydami lub lekami immunosupersyjnymi oraz występowanie choroby przewlekłej.
